ODWOŁANIE OD DECYZJI PODATKOWEJ

Zgodnie z art. 222 Ordynacji podatkowej, odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Należy to rozumieć w sposób następujący:

• zarzuty przeciw decyzji to opis tego, w jaki sposób decyzja organu pierwszej instancji narusza prawo, w szczególności poprzez wskazanie naruszonego przepisu oraz sposobu, w jaki naruszenie nastąpiło. Rozróżnia się zarzuty naruszenia prawa procesowego - procedury podatkowej, określonej w szczególności w przepisach Ordynacji podatkowej, a także zarzuty naruszenia prawa materialnego - przepisów odnoszących się przede wszystkim do elementów konstrukcyjnych podatków, zawartych w ustawach je regulujących. 

• istota żądania to element odwołania, w którym podatnik wskazuje, jaki skutek powinien nastąpić w razie jego uwzględnienia. Istotę żądania należy sformułować na podstawie art. 233 Ordynacji podatkowej, z którego wynikają rodzaje rozstrzygnięć w postępowaniu odwoławczym. Organ odwoławczy może: 

1) uchylić decyzję organu pierwszej instancji i orzec co do istoty sprawy, czyli zastąpić decyzję pierwszej instancji decyzją wydaną przez organ odwoławczy. 

2) uchylić decyzję organu pierwszej instancji i umorzyć postępowanie w sprawie. Powoduje to, że postępowanie podatkowe jest w całości unieważnione. Może to nastąpić w przypadku, gdy decyzja w pierwszej instancji w ogóle nie powinna zapaść, np. jest skierowana wobec błędnej osoby, albo zobowiązanie podatkowe nie istnieje. 

3) uchylić zaskarżoną decyzję i przekazać ją do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Może to nastąpić w dwóch sytuacjach: gdy decyzja pierwszej instancji została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, bądź też jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub znacznej części.

4) umorzyć postępowanie odwoławcze, co powoduje, że w mocy prawnej pozostaje decyzja organu pierwszej instancji, co następuje m.in. w przypadkach cofnięcia odwołania przez podatnika. W przypadku wniesienia odwołania przez osobę nieuprawnioną, z przekroczeniem terminu, bądź braku spełnienia warunków formalnych, organ zamiast decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego, wydaje postanowienie na podstawie art. 228 Ordynacji podatkowej.

• zakres żądania to wskazanie, czy podatnik domaga się uchylenia lub zmiany całości czy tylko części decyzji pierwszej instancji. Ma to szczególne znaczenie w przypadku, gdy zaskarżona decyzja zawiera więcej niż jedno rozstrzygnięcie, np. określa wysokość zobowiązania podatkowego oraz wysokość odsetek. Podatnik może odwoływać się bądź od obu tych rozstrzygnięć, bądź tylko jednego z nich, np. określenia wysokości odsetek. W tym drugim przypadku powinien wskazać, że zakres odwołania obejmuje tą część pierwszoinstancyjnej decyzji, która dotyczy odsetek.

• dowody uzasadniające żądanie podatnika, zmierzające do wykazania, że postawione przez podatnika zarzuty są słuszne i prowadzą do uchylenia lub zmiany decyzji organu pierwszej instancji w określonym zakresie.

Odwołanie powinno być wniesione w terminie 14 dni od doręczenia decyzji, pod rygorem utraty prawa do odwołania. Odwołanie należy wnieść do organu odwoławczego za pośrednictwem organu pierwszej instancji. Oznacza to, że w treści odwołania należy wskazać dane organu odwoławczego, ale powinno być przesłane na adres organu, który zaskarżoną decyzję wydał. Organ pierwszej instancji w ciągu 14 dni powinien przekazać odwołanie do organu drugiej instancji, wraz z uporządkowanymi aktami sprawy oraz odpowiedzią, w której odnosi się do zarzutów podatnika. Zamiast przekazywać odwołanie organowi odwoławczemu, organ pierwszej instancji może uwzględnić je samodzielnie, wydając nową decyzję uchylającą lub zmieniającą decyzję pierwotną. Od nowej decyzji również przysługuje (art. 226 Ordynacji podatkowej).