OPINIA O OPAKOWANIACH DO KONTAKTU Z ŻYWNOŚCIĄ 

Rozporządzenia UE nr 1935/2004 w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością definiuje materiały i wyroby do kontaktu z żywnością jako te, które w stanie gotowym do użytkowania: a) przeznaczone są do kontaktu z żywnością; lub b)  pozostają w kontakcie z żywnością; lub c) można w sposób uzasadniony oczekiwać, iż wejdą w kontakt z żywnością. Podstawową zasadą ogólną, którą wprowadza Rozporządzenie nr 1935/2004 jest, że materiały i wyroby do kontaktu z żywnością muszą być produkowane zgodnie z dobrą praktyką produkcyjną, tak aby w normalnych lub możliwych do przewidzenia warunkach użytkowania nie dochodziło do przedostawania się składników zawartych w opakowaniach do żywności w ilościach, które mogłyby stanowić zagrożenie dla zdrowia człowieka, powodować niemożliwe do przyjęcia zmiany w składzie żywności lub pogorszenie jej cech organoleptycznych. 

Dobrą praktykę produkcyjną określa Rozporządzenie (WE) nr 2023/2006 z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie dobrej praktyki produkcyjnej w odniesieniu do materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością. Kwestię przedostawania się składników zawartych w opakowaniach do żywności należy traktować jako podstawowe zagadnienie dla zagadnienia wyrobów i materiałów do kontaktu z żywnością. Szereg wymienionych poniżej przepisów szczegółowych określa bowiem przede wszystkim limity migracji, to znaczy maksymalne ilości określonych substancji, z których wykonane jest opakowanie, które mogą przeniknąć do żywności, bez konsekwencji dla zdrowia lub pogorszenia jakości artykułów spożywczych.

Szczegółowe wymagania dotyczące opakowań wykonanych z różnego typu materiałów, regulują akty prawne wydane na podstawie upoważnienia wykonawczego zawartego w Rozporządzeniu nr 1935/2004. Należą do nich:

• Rozporządzenie Komisji (WE) nr 10/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością, które należy czytać łącznie z Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1895/2005 z dnia 18 listopada 2005 r. w sprawie ograniczenia wykorzystania niektórych pochodnych epoksydowych w materiałach i wyrobach przeznaczonych do kontaktu z żywnością Załączniki do Rozporządzenia 10/2011 wskazują listę substancji z których dopuszczalne jest wytwarzanie tworzyw sztucznych na potrzeby wyrobów i materiałów do kontaktu z żywnością, wraz z warunkami ich stosowania.

• Dyrektywa Rady nr 84/500/EWG z dnia 15 października 1984 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących wyrobów ceramicznych przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi, którą należy czytać łącznie z Dyrektywą 84/500/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących wyrobów ceramicznych przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi. Przepisy te dotyczą przede wszystkim opakowań szklanych, w tym butelek.

• Dyrektywa Komisji 2007/42/WE z dnia 29 czerwca 2007 r. w sprawie materiałów i wyrobów wykonanych z folii z regenerowanej celulozy przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi. Regenerowana celuloza ma zastosowanie podobne do folii opakowaniowej z tworzyw sztucznych.

• Rozporządzenie (WE) nr 450/2009 z dnia 29 maja 2009 r. w sprawie aktywnych i inteligentnych materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością. 

• Dyrektywa Komisji 93/11/EWG z dnia 15 marca 1993 r. dotycząca uwalniania N-nitrozoamin i substancji zdolnych do tworzenia N-nitrozoamin ze smoczków do karmienia niemowląt i smoczków do uspokajania wykonanych z kauczuku naturalnego lub elastomerów syntetycznych 

Unijne akty prawne nie dotyczą wszystkich rodzajów materiałów i wyrobów do kontaktu z żywnością. Ten brak może być uzupełniany przez prawo przyjmowane przez poszczególne państwa. W Polsce cel ten, przynajmniej częściowo realizuje Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie wykazu substancji, których stosowanie jest dozwolone w procesie wytwarzania lub przetwarzania materiałów i wyrobów z innych tworzyw niż tworzywa sztuczne przeznaczonych do kontaktu z żywnością. W sprawach nieuregulowanych szczegółowo, należy zachowywać przepisy ogólne ustanowione w szczególności w Rozporządzeniu ramowym 1935/2004 oraz 2023/2006 dot. dobrej praktyki wytwarzania, a także regulacji i wytycznych mających charakter dobrowolny, mających źródło w opiniach i zaleceniach UE, a także samoregulacji branżowej.